27 Ιουνίου, άλλη μια στάση εργασίας της ΠΟΕΔΗΝ.
Με το ζόρι η συγκέντρωση μπροστά στο Υπουργείο Υγείας ξεπερνούσε το όριο των 200 νοματαίων που είναι το επιτρεπτό να κλείνουν μια κεντρική δημόσια οδό! Και όμως γίνεται σε μια συγκυρία όπου υποτίθεται ο χώρος των Δημόσιων Νοσοκομείων θα έβραζε, με τις περικοπές και όλη αυτή τη διάλυση του ΕΣΥ. Και βέβαια το κερασάκι στο μνημονιακο γλυκό , ο μπουμπούκος, υπουργός Υγείας , έχει βουίξει ο ντουνιάς αλλά … άπαξ και σε πάρει η κατηφόρα… δεν έχει τελειωμό η κατρακύλα!
Πήγα και σε αυτήν τη συγκέντρωση, όπως και στη προηγούμενη στις 17 Απρίλη και της Πρωτομαγιάς, και στη 24ωρη της 20 Φλεβαρη και … και λοιπόν… αρχίζω και αναγνωρίζω τις φάτσες , σε μερικές χαμογελώ και κουνώ το κεφάλι σε ένα συνένοχο χαιρετισμό. Κάθε κινητοποίηση και πιο λίγοι. Οι γνωστοί, μοιρολατρικά λεν τα ίδια σχόλια, οι ίδιες ατάκες. Ναι, ο κοσμος είναι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα… και να μη πέσουμε στη γρίνια ρε παιδιά… και φυσικά γκρινιάζουμε!
Κάνει ζέστη στην Αθήνα, όχι τόση όπως προχθές, ξεψυχισμένα συνθήματα… εργάτη χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά… αυτό το σύνθημα μου ακούγεται όλο και πιο άκυρο… εργάτης ε, σαν δείγμα με τόση ανεργία, γρανάζι... αυτό πια, άντε βρες φάμπρικα για να βρεις και μηχανή με γραναζια… ναι, ξέρω δεν είναι έτσι κλπ... αλλά εγώ σκέπτομαι ότι σήμερα άκουσα ότι κλείνουν οι φούρνοι του Κατσέλη, 500 εργαζόμενοι στο δρόμο και πόσα φέσια στην αγορά και μου κόβεται κάθε όρεξη... για ανάλυση, περί παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεων! Και να φανταστεί κανείς ότι ο Κατσέλης θεωρείται για τα ελληνικά δεδομένα βαριά βιομηχανία!
Δίπλα μου ανεμίζουν παντιέρες του ΠΑΜΕ, ολιγον χαιρέκακα λέω μέσα μου, δύσκολο τούτο το καιρό να είναι όλοι αντάμα και συ ο ψωριάρης χώρια. Ίσα-ισα τώρα που το «κίνημα» αγκομαχά στην ορθοπενταλιά! Μα τις πταιει? Οι ανώριμες λαϊκές μάζες?, ο φόβος?, , το μεγκα κα το σκαι?, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες? –αχ και να είχαμε εμείς το πάνω χερι στην ΠΟΕΔΗΝ, στη ΑΔΕΔΥ στα σωματεία – αχ και ξανά βαχ!
Πάντα το μεγάλο θέμα της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Ο γιαλός ειν` στραβός βέβαια! Αν πεις ότι στραβά αρμενίζουμε σε στραβοκοιτάνε… τουλάχιστον! Μήπως το πιο λογικό είναι ότι κάτι το οποίο είναι απονομιμοποιημένο, διαβλητό και αναποτελεσματικό, όπως σχεδόν το σύνολο του συνδικαλιστικού «κινήματος», αποκλείεται να πείσει να κατεβούν στο δρόμο, μεγάλες μάζες εργαζομένων? Και φυσικά ιδιαίτερα τώρα που μετράμε και το μισόευρω, θα κατεβούμε σε… εκδηλώσεις διαμαρτυρίας? Και ο αντιλογος φυσικα λεει ότι οποίος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα χρόνια κοσκινίζει… χμ λες? Μπούρδες απαντά το αντιδραστικό μου γονίδιο ,η πραγματικότητα είναι μια, αν το 97% του λαού, όταν είναι να δοθεί μάχη σου γυρίζει επιδεικτικά και σαφέστατα τη πλάτη αφήνεις καταμερος τις μαλακισμένες παροιμίες και… παίρνεις το νήμα από την αρχή… τι σκατά σημαίνει αυτό? Πιο νήμα και πια αρχή?
Οι διαδηλωτές έχουν πιάσει τα πεζοδρόμια της Αριστοτέλους για να προφυλαχτούν από τον καλοκαιρινό ήλιο, έχει περάσει σχεδόν μια ώρα και ο νέος Υπουργός Αδ. Γεωργιάδης ακόμα συνομιλεί με μια αντιπροσωπία της ΠΟΕΔΗΝ. Τι μπορεί να λένε, τι μπορεί να μας πει αυτή η καρικατούρα, κανένας δεν περιμένει τίποτα παρά μόνο το παραδοσιακό χούγιασμα όταν θα κατεβούν οι συνδικαλιστές! Χαιρετώ και αποχωρώ ανηφορίζοντας προς την Ακαδημίας. Για μια ακόμη φορά λέω τέρμα δεν το ξανακάνω , δεν έχει νόημα, οι δήθεν απεργίες και στάσεις που αποφασίζουν οι γραφειοκράτες κλπ κλπ. Έτσι είχα πει και στην προηγούμενη!
Θα πουν πάλι για μαζικότατα , για ακτιβισμό στη βάση και άλλα τέτοια. Ναι , συμφωνούμε όλοι , κινητοποιήσεις που δεν έχουν ζυμωθεί και αποφασιστεί από τα κάτω είναι φιάσκο! Και όμως γιατί ακολουθούμε τις κατουρημένες ηγεσίες?
Περπατώ νευριασμένος, προς τη πλατεία Συντάγματος, δεν έχω καμιά δεύτερη σκέψη που έφυγα πριν ολοκληρωθεί η συγκέντρωση! Όμως είμαι εκνευρισμένος και δύσκολα μπορώ να το κρύψω! Και μόνο η φάτσα αυτού του αλήτη, του μπουμπούκου… όμως από την άλλη νιώθω και κάτι σαν μικρή ικανοποίηση, κάτι φάλτσο, αλλά το νοιώθω, είναι κάτι σαν τιμωρία για την βεβαιότητα ότι ο … Λαός μας, μια του κλέφτη , δυο του κλέφτη , τρεις και την κακή του ώρα και θα έκανε την ανατροπή, Αλλά όχι, ανόητε, και τρεις και τέσσερεις και βαλε, ο κλέφτης είναι εδώ, κάνει και ταρζανιές σχεδόν ανενόχλητος! Να λοιπόν, φιλαράκο, πάρε τώρα αυτό το σκατό για υπουργό και σκάσε… και από την άλλη έχω και ένα άλλο συναίσθημα, που σαν να μου λέει ότι ο χρόνος της αναμονής τελειώνει, οι δυο πρώην μονομάχοι ξεκάθαρα πλέον είναι αποφασισμένοι να περάσουν πάνω από το κουφάρι των ανθρώπων της Εργασίας… και της Ανεργίας… [Τώρα πλέον με 30% ανέργους, αλλά πολύ περισσότερο ίσως πάνω από 50% ανεργία στο νέο ανθό της χώρας, τους εικοσάρηδες και τριαντάρηδες.] Ναι, το ξέρω, η κοινωνία και νεολαία θα αλλάξουν με κάποιο τρόπο κεφάλαιο στην Ιστορία μας. Αυτό που με διαολίζει είναι ότι η Αριστερά σε όλες τις μορφές είναι λιγοστή, αλαζονική, ιδεολογικά νωθρή, παγιδευμένη μέσα στο μικρόκοσμο της και το φατριασμό της. Αυτό που με τρελαίνει είναι ότι όσο οι δυνάμεις που πιστεύουν στη Πάλη των Τάξεων μένουν σε αυτό που εισπράττουμε εμείς … οι απέξω, οι ανοργάνωτοι, τόσο ο εθνικολαικισμος, ο ρατσισμός, και ένας μισαλλόδοξος αναπαλαιωμένος εθνικόφρων συντηρητισμός κερδίζουν κόσμο και παίζουν μπάλα σε γήπεδα που έπαιζε μέχρι πρόσφατα η εθνική ομάδα της … Αριστεράς!
Η ζέστη δεν είναι τόσο αφόρητη υπάρχουν και χειρότερα, αλλά είμαι ξενύχτης από νυκτερινή γενική εφημερία και με κόβει πείνα. Παρεκκλίνω ελαφρώς και οδεύω προς Καραγεώργη Σερβίας και Βουλής, πρόκειται για το στάνταρτ στη τυρόπιτα κούρου και λέγεται Άριστον! Νοιώθω ήδη καλύτερα, επιταχύνω, πάντα άμα σκέπτομαι φαί νοιώθω πιο ήρεμος και ανεβαίνει και αυτοπεποίθηση μου…
Λέω , μην είσαι τόσο αρνητικός, σκέψου πιο θετικά… και θυμαμαι ένα άρθρο για την χαμένη απεργία των εκπαιδευτικών, αυτό ΕΔΩ, για όποιον θέλει μια ακόμα αιρετική … ρεφορμιστική οπτική! Τέλος πάντων έλεγε ότι είναι πιο σοφό να διαλέγεις εσύ το ταιμιν του αγώνα σου, από το να σε στριμώχνει ο αντίπαλος όποτε και με όποια μεθόδευση γουστάρει αυτός και κάτι τέτοια, μα πιο πολύ μου άρεσε η ιδέα μιας απεργίας με ανοιχτα σχολειά όπου οι εκπαιδευτικοί θα έκαναν τη διδασκαλία όπως πραγματικά θα ήθελαν και ξέρουν, κάτι σαν ελεύθερο φροντιστήριο, ακόμα και αν μια μειοψηφία συμμετείχε, εθελοντικά εννοείτε, ο αντίκτυπος στη κοινωνία και στους ίδιους τους μαθητές θα ήταν απίστευτος και θα άλλαζε πολλά από τα κλισέ που πιστεύουμε!
Αναλογίστηκα ότι κάτι αντίστοιχο θα ήταν πολύ σουπερ αν το ξεκινούσαμε στα νοσοκομεία και στο ΕΣΥ γενικώς. Δηλαδή, αν αντί να τραβιόμαστε μεταξύ Ομόνοιας και Συντάγματος, αντί για 20-25 γενικές απεργίες, άσφαιρες οι περισσότερες, δουλευαμε για μια και μόνο κινητοποίηση μες τους επομένους μήνες, 1, 2, 3 ημερών όσο είναι εφικτό , με στόχο κλειστά τακτικά χειρουργεία ιατρεία και διοικητικές υπηρεσίες, ανοιχτα όμως τα νοσοκομεία για τους ανέργους , συνταξιούχους, και άπορους, σε μια κίνηση, γέφυρα προς την κοινωνία που παίρνει το μήνυμα ότι δεν παλεύουμε να σώσουμε τα τομάρια μας [πραγμα που είναι θεμιτό και ισχύει], άλλα πρώτα από όλα θέλουμε να λειτουργήσουμε την δωρεάν υγεία για όλους, και κυρίως για τους πιο αδύναμους. Ακόμα και αν ένα 10% του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού συμμετείχε εθελοντικά, ακόμα και αν μόνο στα μισά νοσοκομεία , κυρίως στα μεγάλα και πανεπιστημιακά , αν επιτύχαινε μια τέτοιου είδους κινητοποίηση, τι θαυμαστό αντίκρισμα θα είχε στο κόσμο που μας βλέπει με καχυποψία, όντας εμείς μόνιμοι και αυτοί άνεργοι, και τι ηθικό ερισμα θα έδινε σε πολλούς από μας που έχουν σιχαθεί τις ρητορείες και θέλουν να κάνουν κάτι χρήσιμο… ή έστω κάτι … πατριωτικό! Όνειρο θα ταν, κάτι σαν κι αυτό! Θέλει τόση δουλειά μυρμηγκιού και είναι τόσο έξω από τη γυμναστική στο Κέντρο με τις ντουντούκες που σίγουρα οι ‘σύντροφοι’ θα το θεωρούσαν οπορτουνισμό!
Όμως, γιατί εγώ είμαι σίγουρος ότι τέτοιου τύπου, υπερβάσεις, [που αφήνουν σε δεύτερο χρόνο, τα ιερά και τα όσια του μέχρι τώρα «κινήματος», όπως μονιμότητα, δεδουλευμένα, εφημερίες κα] θα δημιουργούσε μεγάλη… τρικυμία στα κομματικοσυδικαλιστικα ιερατεία, και μεγάλες, αλλά καλοδεχούμενες αντιπαραθέσεις ανάμεσα μας, για να ξεκαθαρίζει και ήρα από τα σταρι, γιατί όντως όποιος δεν θελει να ζυμώσει 10 μέρες η χρόνια κοσκινίζει ! Θα έβαζε πάνω στο τραπέζι, μέσα στους χώρους εργασίας θέματα όπως, αλληλεγγύη στη πράξη, μαγαζιών και παραμαγαζων σε κλινικές και ιατρεία, φακελάκηδες, κάλυψη από τους συλλόγους εργαζομένων, περίθαλψης ναι η όχι των μεταναστών, ανυπακοής στη διοίκηση κλπ
Η καταγγελία μνημονίων και δαιμονίων είναι εύκολη και ανέξοδη όσο και οι πορείες της ΑΔΕΔΥ-ΟΛΜΕ-ΠΟΕΔΗΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΣΥΓΓΕΝΩΝ. Η αντιπαράθεση μέσα στα νοσοκομεία , ενάντια στους κυβερνητικούς συνδικαλιστές, ενάντια στο βόλεμα και την καχυποψία δικαιολογημένη η όχι, τη ρουφιανια και τη δωροληψία, είναι η δύσκολη ιστορία, κάτι σαν να θες να σπάσεις μπετόν με αξίνα.