ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ «ΜΥΘΟΣ 1»
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΠΙΟΣ!
{περνά δομική κρίση, έχει εξαντλήσει τα όρια του, αυτοκαταστρέφεται, και πολλά παρόμοια…}
Το κλισέ των αντι-καπιταλιστών και κυρίως των Αριστερών, πηγάζει από την βεβαιότητα ότι, ότι νομοτελειακά ο καπιταλισμός , θα κάνει το κύκλο του, όπως γεννήθηκε, θα πεθάνει, γερασμένος και άρρωστος θα δώσει τη θέση του στην Ουτοπία! {σοσιαλιστική, αναρχική, οικολογική, χριστιανική, χίπικη, κοκ, ανάλογα με το όραμα και την ιδεολογία του καθένα…}
Χωρίς να είναι κανείς κοινωνικός επιστήμονας, η έστω σκέτος επιστήμονας, διαπιστώνει ότι υπάρχει μια επιταχυνόμενη και παγκοσμοποιημένη κρίση , σε πολλά επίπεδα. Αλλά μήπως ο καπιταλισμός δεν ήταν πάντα σύμφυτος με τις κρίσεις,? Μέσα από αυτές μεταλλάσσεται και περνά σε νέες μορφές που με τη σειρά τους … οδηγούν σε νέες κρίσεις!
Αν υποθέσουμε ότι ο «καπιταλισμός είναι σάπιος» η λογική συνέπεια αυτής της φρασούλας , είναι ότι δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε ιδιαίτερα με το τι κάνει στον εαυτό του δηλαδή σ` όλους μας, αφού ότι σαπίζει, πέφτει, κι όταν πέσει, ο νέος σπόρος θα φυτρώσει και θα δώσει καρπούς! Σε μια άλλη, διαφορετική πολιτεία-κοινωνία-οικονομία-δημοκρατία !
Άρα αν η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, εξαϋλώνεται , οι νόμοι γίνονται πιο ταξικοί και τοξικοί, η μιντιάκη πλύση εγκεφάλου εντείνεται μαζί με την κρατική καταστολή, εμείς … οι απέναντι δεν έχουμε παρά να αντισταθούμε , να καταγγείλουμε, με συνέπεια αυτό το τσουνάμι, να οργανώσουμε το κόσμο, μέχρι την ώρα της ανατροπής που θαρθει…
Χμ… κι αν δεν έρθει? Και αν ο καπιταλισμός δεν περνά τη σάπια φάση του, αλλά μια άλλη πολύ πιο ισχυρή παγκόσμια μετάλλαξη? Αν η ιστορία του κόσμου μας δεν είναι κίνηση, εξέλιξη προς τα μπρος, αλλά κάτι άλλο που δεν το έχουμε ερμηνεύσει ακόμα?
Και από την άλλη μερια, το αντίθετο του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, τα αντι-καπιταλιστικά κινήματα και ιδεολογίες δεν δείχνουν να είναι στα καλύτερα τους… στην Ελλάδα δε, της μνημονικής λαίλαπας μετά από μια διετία έντασης και αγανάκτησης στους δρόμους και τις πλατείες κυριαρχεί η υποχώρηση και η περισυλλογή. Είναι σαν να λέει ο πολίτης δεν με συγκινούν οι κόκκινες σημαίες και λύσεις {ούτε πράσινες, ροζ, γαλανόλευκες, κλπ}
Κάθε συζήτηση για ένα ΣΧΕΔΙΟ Β, ονομάστε το όπως θέλετε… σταματά, πολλές φορές σε ένα τείχος δυσπιστίας ακόμα και εχθρότητας η συγκατάβασης και απλής συμπάθειας στις υπόλοιπες.
Οι προοδευτικοί, αριστεροί, αλλά και οι «αγανακτισμένοι» διαφόρων αποχρώσεων, εκνευρίζονται, χάνουν την υπομονή και το θάρρος τους… τα βάζουν με το λαό που έχει σκύψει το κεφάλι, είναι μοιρολάτρης άξιος της τύχης του , τρυφηλός – ιδιαίτερα οι νέοι που τα βρίσκουν όλα χαζίρικα-και τοσα ακόμα που λέγονται στις παρέες και παντού!
Όμως ο «κόσμος» δεν δέχεται τις πρωτοπορίες έτσι αμάσητες, επειδή είναι αγωνιστικές, αντι-τροικανες, φιλεργατικές … και αγανακτισμένες!
Όσο θα αντιμετωπίζουν το υπάρχον σύστημα εξουσίας, αφοριστικά, σαν κάτι «σάπιο», ο καταγγελτικός τους λόγος , θα ερμηνεύεται εκεί έξω στη μάζα, σαν μια άμυνα κατενάτσιο, τη στιγμή που η ομάδα …έχει φάει γκολ!
Αν όμως ο καπιταλισμός δεν είναι προορισμένος να σαπίσει, τότε χρειάζεται να αντιμετωπιστεί αλλιώς. Πως? Σίγουρα όχι με… κατενατσιο, αλλά με το τρόπο που ο Κ. ΜΑΡΞ, δείχνει να τον κατανοεί: με σεβασμό μπρος στη πρωτοφανή δύναμη αλλαγών που έφερνε και φέρνει στο κόσμο μας, χωρίς το κόμπλεξ του ανώτερου η κατώτερου, μπροστά σε αντίπαλο που όταν σε νικά στις ταξικές μάχες {νομίζει κανείς το αντίθετο σήμερα?} έχεις περισσότερα να διδαχτείς παρά να καταραστείς…
Μήπως η αλληλεγγύη του διεθνούς καπιταλισμού δεν είναι παραδειγματική? Οι συμμαχίες κοινωνικές και ταξικές που επινοεί η διαλύει κατά το συμφέρον? Η μήπως οι τεχνολογικές καινοτομίες που ενσωματώνει μέσα στη πραγματική οικονομία και ζωή και μας αλλάζουν με τρόπο ιλιγγιώδη – πάντα βέβαια για το κέρδος, αδίστακτα- δεν είναι… υποδειγματικές, όσο και αν μας βρίσκουν αντιθέτους και πάντα ανέτοιμους? Η συζήτηση γι` αυτά μπορεί να γίνει … ατελείωτη…
Η αντιμετώπιση ενός κοινωνικού συστήματος με ηθικούς ορούς σαπίλας , ανηθικότητας η τα αντίθετα τους, συσκοτίζει τη πραγματικότητα και μας οδηγεί περισσότερο σε… θεολογικού τύπου αφορισμούς παρά σε μια νηφάλια και down to earth προσέγγιση.
Ο καπιταλισμός όπως ο φεουδαρχισμός, ο σοσιαλισμός, κλπ δεν μπορεί να είναι σάπιος η όχι καθώς η ιστορία των κοινωνικών συστημάτων υπόκειται σε διαφορετικούς νόμους από ότι τα φρούτα και τα αβγά!
Ναι, για τα δικά μας θνητά μέτρα ο καπιταλισμός είναι εχθρός και μάλιστα θανάσιμος* και αν υπάρχει ένα πανανθρώπινο ηθικό μέτρο είναι ανήθικος, όμως η Ιστορία δεν καταλαβαίνει από ηθική και ούτε πρόκειται να καταλάβει.
Καταλαβαίνει ομως από ταξική πάλη! Και αυτή είναι το μόνο πράγμα που την προσδιορίζει , αν θα κινηθεί εμπρός, σε κύκλους, προς τα πίσω η θα κάνει βήμα σημειωτόν. Αν θα μας οδηγήσει σε μια Φιλανθρώπινη Ουτοπία η στη Κόλαση!
*τις κρίσεις του, το κεφαλαιοκρατικό σύστημα τις έλυνε με κατακτήσεις αποικιακές , οικονομικά κραχ και παγκόσμιους πολέμους, όμως σήμερα δεν έχουμε σαν είδος τα περιθώρια να αντέξουμε την γενική παγκοσμοποιημενη κρίση… είναι θέμα επιβίωσης μας. Το γνωστό δίλημμα των σοσιαλιστών ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ, τώρα πιο σωστά τίθεται σαν
Σοσιαλισμός{?} η Αφανισμός
SONN 16.05.2013