ΡΕ ΠΟΥ ΠΑΜΕ....ΡΕ!!!
Πόσο τυφλή μπορεί να είναι αυτή η κοινωνία; Ζούμε στην ίδια χώρα με δημιουργούς όπως ο Π. Σιδηρόπουλος, ο Ν. Άσιμος, η Κ. Γώγου και όλοι αυτοί, πρίν πολλά χρόνια, χαρακτηρίζονταν τρελοί ή αποβράσματα τουλάχιστον! Μιλούσαν τη γλώσσα της αλήθειας και έφτασαν στο θάνατο έχοντας μέσα από τα τραγούδια και τη ποίησή τους προβλέψει το μέλλον αυτής της κάλπικης κοινωνίας. Δεν έχουμε μάθει τίποτα! Ακόμα και οι γενιές που τους πρόλαβαν και τους «άκουγαν», τώρα γυρνούν ακατάπαυστα τα γρανάζια του άκρατου καπιταλισμού, χωρίς συνείδηση του μέλλοντος!
Μέσα από τα λόγια των τραγουδιών τους βγαίνει ένα βογγιτό παράκλησης για συνείδηση, αλήθεια και αγάπη για τον κόσμο αυτό που ζούμε. Πώς είναι δυνατό να μην ΑΚΟΥΜΕ;! Πώς είναι δυνατό να μη μας ξυπνάει τίποτα; Να μην ταρακουνάει τίποτα τη συνείδηση μας;
Πεθαίνει καθετί που θεωρούμε ότι κατέχουμε ως είδος που μας διαφοροποιεί από τα ζώα. Η λογική και η συνείδηση! Κοιτάμε απαθείς και αποσβολωμένοι σαν να περιμένουμε κάτι, που δεν ξέρουμε τί και δεν θα ησυχάσουμε εάν δεν το αποκτήσουμε! Παράλογοοοοο! Που φώναζε και η συμπεθέρα του Λαζόπουλου!
Είναι τελικά πολύ ωραίο να «τρώμε ήσυχα τη μπριζολίτσα μας ( MATRIX )» και όταν ο «άγγελος εξάγγελος» μας λέει τις αλήθειες, να ταράζεται η ησυχία μας και η ψυχή μας ( Δ. Σαββόπουλος ).
ΤΡΥΠΕΣ: «Και να ‘μαι πάλι εδώ ζωντανός!»
Πέρασα χίλιες στοιχειωμένες νύχτες
Με μια φωτιά που μου ζητούσε να υπομένω
Να καίγομαι μαζί της και να παίζω
Ένα παιχνίδι που εγώ ήμουνα πάντα ο χαμένος
Μα σαν την ρώτησα αν ήθελε
Να 'ναι αυτή το δέντρο, να 'μαι εγώ ο κεραυνός
Δεν πήρα απάντηση, δεν πήρα
Και να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός
Δεν πήρα απάντηση, δεν πήρα
Και να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός
Σε ένα άγριο όνειρο ξύπνησα παγωμένος
Κάποιος με ρώταγε μέσα απ' το μαύρο φως
Ποιος είναι ο δρόμος μου, αν ξέρω πού πηγαίνω
Κι αν ξέρω ποιος από τους δυο μας είναι αυτός
Και ποιος εγώ
Μα σαν το ρώτησα ποιος είναι
Αν είναι ο διάβολος ή μήπως είναι ο Θεός
Δεν πήρα απάντηση, δεν πήρα
Και να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός
Δεν πήρα απάντηση, δεν πήρα
Και να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός
Μ' ένα ζευγάρι λασπωμένες μπότες
Σάλταρα πάνω απ' τη χλωμή μου Μοίρα
Κι εκείνη ανήμπορη να με γραπώσει
Μ' έβριζε κι έσκουζε σαν γερασμένη σκύλα.
Μα σαν τη ρώτησα πώς γίνεται
Να κάνει τάχα πως ζει κάποιος ήδη νεκρός
Δεν πήρα απάντηση, δεν πήρα
Και να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός
Δεν πήρα απάντηση, δεν πήρα
Και να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός
Δεν πήρα απάντηση, δεν πήρα
Και να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός
Δεν πήρα απάντηση, δεν πήρα
Και να 'μαι πάλι εδώ, να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός
Β.Τ.