ΠΟΛΕΜΟΣ! ΤΙ ΠΟΛΕΜΟΣ?

Ας υποθέσουμε ότι μια χώρα δέχεται επίθεση από κάποια άλλη.

Πόσο λογικό θα ήταν, αν οι πολίτες αυτής της χώρας, αρνιόντουσαν να πάνε στρατό, έλεγαν ότι δεν χρειάζονται την αεροπορία και το ναυτικό, ότι δεν θέλουν να υποστούν καμιά αφαίμαξη στο εισόδημα τους, για άμυνα, επιμελητεία, τρόφιμα , φάρμακα κλπ, αφού το κράτος τους είναι ανίκανο και η κυβέρνηση τους διεφθαρμένη, και το καλύτερο που επιλέγουν να κάνουν είναι να αμυνθεί ο καθένας μόνος του;

Και πράγματι οχυρώνεται ο καθένας με ότι όπλο μπορεί να εξασφαλίσει στο σπίτι του, περιμένοντας τους εισβολείς οι οποίοι βέβαια καταφθάνουν με τανκς μαχητικά, φρεγάτες και τα σχετικά …

Πόσο λογική έχει μια τέτοια άμυνα και τι πιθανότητες έχει , όχι  να νικήσει, αλλά να προκαλεσει εστω σοβαρές απώλειες στον εχθρό; δεν χρειάζεται καν ρωτημα, καμιά!

Και για να το πάμε λίγο παρακάτω, όταν φτάνουν οι βάρβαροι και αρχίσει το πλιάτσικο και οι βιασμοί, τότε οι επιλογές είναι:

1.  περιμένεις  το κακό να περάσει και οι βάρβαροι να βαρεθούν να λεηλατούν και να βιάζουν τα γυναικόπαιδα. Τότε κάπως, κουτσά στραβά θα ξαναφτιάξεις τη ζωή που είχες πριν το πόλεμο.
2.  δεν κάνεις τίποτα γιατί από την εισβολή, προσδοκάς να βγάλεις ένα προσωπικό κέρδος, με κάποιο η με κάθε τρόπο.
3.  πιστεύεις ότι οι βάρβαροι και η βαρβαρότητα είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί στη χώρα σου, με το ανίκανο κράτος και τους διαφθαρμένους ηγέτες.
4.  μαζί με άλλους οργανώνεις την αντίσταση σου, όσο καλύτερα μπορείς, ίσως με ένα νέο κράτος, σίγουρα με άλλη ηγεσία, πάντως όχι μόνος αυτό είναι η διαφορά,  αλλά με όσους περισσότερους είναι στη μοίρα τη δική σου.

Αν λοιπόν η λογική να αντιστέκεσαι στη ταράτσα του σπιτιού σου, ακόμα και ραμπο να είσαι , οδηγεί στον αφανισμό και την υποδούλωση τότε η συλλογική , λαϊκή και εθνική αντίσταση είναι ο μόνος  δρόμος…σχεδόν αυτονόητα!

Τότε γιατί να μην ισχύει το αυτό και σε ένα Ταξικό Πόλεμο, όπως αυτός που βιώνουμε  εδώ και 3 χρόνια;

 Ένας πόλεμος που άρχισε στην Ελλάδα, χωρίς να πολυκαταλαβουμε πως, και τώρα βλέπουμε ότι είναι πανευρωπαϊκός, παγκόσμιος… [η αλήθεια είναι ότι από την αρχή ήταν όταν έγινε το πρώτο μπαμ στις ΗΠΑ το 2008!]

Η μήπως θα αμφισβητήσει κανείς ότι , πέρα από όποιες ελληνικές ιδιαιτερότητες, αυτό που βιώνουμε είναι ένας πόλεμος με τα όλα του, με επιτιθέμενο μια Εθνική και Παγκοσμοποιημενη Ολιγαρχία εναντίον των Δυνάμεων της Εργασίας, σε κάθε μορφή δημόσια η ιδιωτική? Η προπαγάνδα των ΜΜΕ όλων των ειδών σε μια αγαστή σύμπνοια, τρομοκρατία, και συκοφάντηση κάθε ταξικής αντίδρασης , μια δικτατορία των αγορών , και στο τέλος η ωμη βία , η αναβίωση του φασισμού και του ρατσισμού.

Βέβαια , το γεγονός ότι σ` αυτή τη  περίπτωση δεν έχουμε ένα κλασικό πόλεμο με στρατούς [όχι ακόμα, μακάρι ποτέ!], αλλά με έναν εσωτερικό, ιδεολογικό  και οικονομικό, που διαπερνά το σύνολο της κοινωνίας, δεν αποκλείει όλα τα αλλά χαρακτηριστικά  του , τη στρατηγική , τις τακτικές, τη πλύση εγκεφάλου, παραπληροφόρηση, το διαιρει και βασίλευε, και φυσικά τους θύτες και τα θύματα.

Ακόμα όσο θα προχωρεί η καταστροφή της εργασίας, μπρος στα μάτια των ανίσχυρων και παραδομένων νοικοκυραίων , των ανέργων, των καταχρεωμένων  και άλλων  -ουκ εστί αριθμός- που μόλις είδαν τον εισβολέα να περνά το κατώφλι της πόρτας τους, τόσο θα αποκαλύπτεται η φυσική , υλική βία αυτού το πολέμου που θα τον κάνει να μοιάζει όλο και πιο πολύ με έναν ιδιότυπο, αντικοινωνικό, εμφύλιο σπαραγμό.

Οι περιπτώσεις 1, 2 και 3 δεν μας ενδιαφέρουν τουλάχιστο αυτό το κείμενο δεν απευθύνεται, σε κρετίνους, τσάτσους, ρουφιανους η δοσίλογους.

Ενδιαφέρει μονό η περίπτωση 4, και γι` αυτήν γίνεται όλη η συζήτηση.

Τι λέμε δηλαδή?

 Το πιο προφανές, είναι η αυτοοργανωση, η αφύπνιση, πάνω από όλα η αλληλεγγύη των ανθρώπων που θέλουν να είναι πολίτες και όχι παρίες μιας οικονομικής και ηθικής καταστροφής.

Όσο εύκολο να το λες τόσο δύσκολο να το κάνεις πράξη! Ίσως το πιο δύσκολο για έναν σημερινό άνθρωπο είναι να παραδεχτεί μέσα του, ότι αυτός, μόνος του, μπρος στον απειλητικό κόσμο που ορθώνεται γύρω του είναι ανίσχυρος και ντροπιασμένος, χρειάζεται βοήθεια και ανθρώπινη παρουσία όσο ποτέ, αλλά φοβάται να τη ζητήσει, να ανοίξει τη πόρτα και να κοιτάξει, το γείτονα του στα μάτια, φοβάται να βγει στο δρόμο του, να διεκδικήσει τη πλατεία του, τη δουλειά του, το δικαίωμα σε αξιοπρεπή  εργασία, τη μόρφωση των παιδιών του, τα δικαιώματα στη υγεία, ασφάλεια κοκ, για τα οποία πληρώνει και πριν απ` αυτόν έχουν πληρώσει τόσοι και τόσοι.

Αλλά μήπως μπορεί να προτείνει κάποιος κάτι άλλο [εκτός 1,2,3]???

Μα θα πεις πως μπορεί να γίνει μια τέτοια μεταμόρφωση σ` αυτή τη διαλυμένη κοινωνία:

Δεν έχει γίνει ποτέ, πουθενά  κάτι τέτοιο, με τέτοια ήττα!

Έχει γίνει και μπορεί να ξαναγίνει!

Μια επιτυχία του ταξικού εχθρού είναι να μπορέσει σκεπάσει και να διαβρώσει την συλλογική μνήμη ενός ολόκληρου λαού –ναι, οι λαοί έχουν συλλογική μνήμη!- να ξαναγράψει την ιστορία του με το πιο βολικό η ανώδυνο τρόπο.

Στο όχι πολύ μακρινό μας παρελθόν, οι μάνες και οι πατεράδες μας το έκαναν πράξη με το δικό τους τρόπο στο Πόλεμο του 40 και την Αντίσταση του 1941-44. ήταν όπως και τώρα μια κοινωνία βαθιά διαιρεμένη και βασανισμένη με τη καταστροφή και τη προσφυγιά, με καθεστώς δικτατορικό, φασιστικό, ολότελα αναντιστοιχο με το φρόνημα της πλειοψηφίας.

Ήταν τόσο δυνατό και ρωμαλέο αυτό το κίνημα που  οι ηγεσίες του το υποτίμησαν και το χαντάκωσαν, και παρόλα αυτό χρειαστήκαν δυο εμφύλιοι πόλεμοι, μια εικοσάχρονη μισοφασιστικη δημοκρατία ανωμαλίας και βίας, και μια 7χρονη χούντα και πάλι δεν μπόρεσαν να  το ξεγράψουν τελείως από το συλλογικό μας κατάστιχο.

Το παράδειγμα παραείναι φωτεινο για να μην το βλέπουν  ακόμη και οι μισότυφλοι.

Χωρίς να θεωρούμε ότι ανακαλύψαμε καμιά Αμερική, ξέρουμε ότι τα πράγματα είναι πιο σύνθετα και πολύπλοκα σε ένα Ταξικό πόλεμο στα χρόνια της Παγκοσμιοποίησης και των Τεχνολογιών, από ότι σε ένα Τακτικό πόλεμο, με τανκς και μπόμπες. Κανένας μας δεν είναι αφελής ώστε να νομίζει επειδή το λέει, έτσι και θα γίνει.

Όμως όσο προχωρεί η κρίση και αντιλαμβάνονται και οι πιο αισιόδοξοι, ότι όχι μόνο θα μείνει εγκαθιδρύοντας ένα κακέκτυπο ολιγαρχικής δημοκρατίας, μέσα σε μια ζούγκλα ανεργίας και ανέχειας, αλλά μπορεί να βάλει σε κίνδυνο την υπόσταση μας σαν χώρα, σαν λαό, την ίδια τη ζωή μας και το μέλλον αυτών έρχονται μετά από μας, τότε αυτό που λέμε γίνεται κάτι περισσότερο από επείγον, αναγκαίο. Αγγίζει τα όρια και τους όρους επιβίωσης μας!

Σ` όλη τη χώρα πλανιέται το δεν πάει άλλο[κι όμως πάει], μας πατανε στο λαιμο, όλοι  είναι άχρηστοι, δεν γίνεται τίποτα, είναι πουλημένοι{οι πολιτική και όχι μονό ελίτ} και τόσο άλλα ...

 Η απάντηση σ`όλα αυτά είναι τόσο δύσκολη όσο και απλή.

Καμιά πρωτοπορία, ηγεσία, κόμμα της εργατικής τάξης, συνδικάτο , παράταξη κοκ δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη λαϊκή δράση και ενότητα στη βάση, στο πυρήνα της κοινωνίας, πέρα από τους ιδίους τους πολίτες. Κάθε πολιτική , κοινωνική, η άλλη οντότητα η σχηματισμός κρίνεται στο εδώ και τώρα από πόσο υπηρετεί αυτήν την ανάγκη με πράξεις και όχι με λόγια και ιστορικά κειμήλια.

Αν οι ηγεσίες μας είναι ανίκανες η χειρότερα αφερέγγυες [το λέμε κομψά!] ας τις στείλουμε στον αγύριστο.

 by SONN

γρηγορα,σφιξε, τη ζωνη κιαλλο !