Μια -συνήθης- μέρα στο Τζάνειο

Η μέρα χτες ήταν πολύ φορτωμένη. Ίσως κάτι περισσότερο. Μια πραγματικά σκυλίσια μέρα. Την Κυριακή

είχαμε μια πολύ δύσκολη εφημερία και είναι ζήτημα εάν κοιμήθηκα στην πολυθρόνα μια ή δυο ώρες. Από τις 7 το πρωί της Δευτέρας στο πόδι επίσκεψη, χειρουργείο, εξιτήρια, πιστοποιητικά, σημειώματα εξόδου, ιατρεία. Μέσα στην παραζάλη, τα τηλέφωνα να κτυπούν αλύπητα και ο καθένας να ρωτάει το κοντό του και το μακρύ του, οι πόρτες να ανοίγουν ασταμάτητα και να σε ρωτούν τα πιο απίθανα πράγματα, τα περιθώρια χρόνου από την μια υποχρέωση στην άλλη στενά, το βάδισμα στους διαδρόμους ταχύ, το κινητό να κουδουνίζει ασταμάτητα, χέρια να σε τραβούν δεξιά και αριστερά, η καρδιά στα πόδια και το κεφάλι βαρύ.

Στις μισές τουλάχιστον κλήσεις θυμάμαι μου ζητήθηκαν απίθανες διευκρινήσεις και εγώ έπρεπε να τους ξεφουρνίζω τον μισό Harrison. Όλα αυτά πάνω σε ναι απίστευτη τρεχάλα. Και όλοι να καλούν. Πού; Στην γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης, ιατρικής ενημέρωσης, ραντεβού, γενικών πληροφοριών, ταξιδιωτικών οδηγιών (για ενδονοσοκομειακές διαδρομές). Εντάξει λοιπόν. Το μόνο που μένει είναι να το κάνω ροζ τηλέφωνο. Μα τι να πω πια; Ένας αριθμός για όλα. Ένας τηλεφωνητής. Όλα αυτά βέβαια δωρεάν. Όχι πως έχω απαιτήσεις. Προς Θεού. Αλλά Έλεος!!!!

 Ήταν πια μεσημέρι. Και ενώ έτρεχα από την μια δουλειά στην άλλη τρεις αλλόφρονες έρχονται κατευθείαν επάνω μου. "Σας ψάχνουμε" μου λένε. "Με βρήκατε" τους απαντώ. "Σώστε μας" μου λένε. "Εάν μπορώ θα το κάνω" τους απαντώ. "Τι συμβαίνει" τολμώ να ρωτήσω το πρόσωπο με την περισσότερη αγωνία ζωγραφισμένη επάνω του. "Έχω ακράτεια" μου απαντά. "Από πότε" ρωτώ. "Εδώ και τέσσερα χρόνια μου απαντάει". Kόκαλο εγώ!!!!

Τους ενημέρωσα πως θα τελειώσω τα ιατρεία, θα κάνω μια επείγουσα νεφροστομία και πριν το σχόλασμα κάπου μεταξύ  2-2.30 θα μπορούσα νατους δω......

Τα ιατρεία μια άλλη κόλαση. Όλοι θέλουν να εξυπηρετηθούν ταυτόχρονα.

Ανοίγει η πόρτα. Μπαίνει μια ηλικιωμένη κυρία. "Παρακαλώ μην μπαίνετε" της λέω, "ο άλλος είναι γυμνός μέσα και εξετάζεται". "Α", μου απαντάει και προχωρά ακάθεκτη μέσα. Μα κατευθείαν στο ψητό;!!!!

Η ώρα προχωρά και η δουλεια δεν λέει να τελειώσει. Είναι σχεδόν 2. Μιλάω στον άρρωστο, στο σταθερό και στο κινητό

ταυτόχρονα. Ανοίγει η πόρτα. Μπαίνει ένας γέρος. Δεν με βλέπει που βασανίζομαι; Γίνεται να μιλάς ταυτόχρονα με τέσσερις; Για αυτόν μάλλον γίνεται! Με ρωτάει, "Αργείτε;". Αναστέναξα. Δεν είπα τίποτα. Πρέπει όμως να ανέβασα 20 πίεση. Τουλάχιστον.

Ήρθε κάποια στιγμή η σειρά του. Εγώ πρέπει να φύγω. Είχα παρακαλέσει τον φίλο μου τον ακτινολόγο να κάνει μια υπέρβαση στο χρόνο του για να βάλουμε την επείγουσα νεφροστομία. Και αυτός, άλλος αγγαρειομάχος, όταν τελείωσε τα 100 ρουσφέτια που του ζήτησε ο διευθυντής του μου τηλεφώνησε πως με περιμένει. Και αυτός από εφημερία. Ξάγρυπνος.

 Ρωτάω τον γέροντα με χαμόγελο (ειλικρινές αν και πικρό). "Tί σας έφερε εδώ;" "Έχω στυτική δυσλειτουργία μου απαντάει". Αναστενάζω. Πιο βαθιά αυτή τη φορά. "Πόσων χρονών είστε" ρωτάω. "83" μου απαντάει. "Έχετε άλλες

παθήσεις" τον ρωτάω. "Καρδιά, αναπνευστικό, ζάχαρο, παίρνω ινσουλίνη. Έχω πάρει και viagra των 100" μου απαντά. Με το χέρι στην καρδιά, τον καθαρίζεις επιτόπου ναι ή όχι;

Τελειώνουν τα ιατρεία. Με τα χέρια αποστειρωμένα, την στολή ακτινοπροστασίας, την ακτινοβολία γύρω να χορεύει, το τηλέφωνο εκεί. Ασταμάτητο. Γίνεται και η νεφροστομία. Η ώρα έχει πάει τρεις και μισή.

Ανεβαίνω στην κλινική και να σου μπροστά μου οι αγωνιούντες με την ακράτεια. Χαμογελαστοί αυτή τη φορά. Και πια είναι τέσσερις όχι τρεις. "Σας τηλεφωνούμε συνεχώς. Δεν απαντούσατε. Ανησυχήσαμε". "Για μένα;" τους απαντώ. Γελάνε. Έφερα και την κόρη μου, μου λέει. Έχει και αυτή μια πέτρα, κανένα μήνα τώρα. ΄Eχεις δει την κατσαρόλα ατμού Fishler; Έτσι έβγαινε ο ατμός από την μύτη μου. Κάνουμε υπέρηχο τους, τους εξηγώ τα πάντα. Ξεφουρνίζω τον άλλο μισό Harrison. Όλα ΟΚ. Τους γράφω την συνταγή. Τελείωσε είπα μέσα μου. Ήταν 5.30. Ανεβαίνω στην κλινική για

να κάνουμε προετοιμασία για τη διάλεξη. Έχουν φύγει όλοι. Έφυγα και γω. Πάω στο σπίτι. Είπα να κάνω μπάνιο. Χτυπάει η πόρτα. Ξαναντύνομαι. "Ποιος είναι" ρωτώ. "Η γειτόνισσα από κάτω". (Aυτή που δεν με χαιρετάει). "Τι θέλετε;" ξαναρωτώ. "Ένα δικαιολογητικό για το παιδί μου". "Να κοιμηθώ καμιά ωρίτσα" της λέω και τα λέμε μετά. Πέφτω ξερός.

Στη μια ώρα επάνω χτυπάει το τηλέφωνο. Πετάγομαι έντρομος. Κάτι θα έγινε σκέφτηκα. "Είμαι η γειτόνισσα και ανησύχησα". Ε άντε στον.... Είπα μέσα μου. Τι συγκίνηση. Όλοι ανησυχούνε για μένα σήμερα. Δεν αντέχω

άλλη ανησυχία. Θα ξεράσω. Της δίνω το χαρτί. Ξαναπέφτω. Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο. "Eίμαι το παιδί της κοπελιάς με την πέτρα. Πως είπατε θα παίρνει τα φάρμακα" μου λέει. Tου εξηγώ. Ξαναπέφτω. Ξαναπαίρνει. "Δεν

βρίσκω το τάδε φάρμακο". Ψάξε του λέω αλλού. Ξαναπέφτω. Ξαναπαίρνει. "Πως διαβάζεται το φάρμακο;"..... Δεν θα κοιμηθώ σήμερα είναι σίγουρο.....Ξαναπέφτω. Ξαναπαίρνει "Νερό να πίνει;" με ρωτάει. "Τον Μαραθώνα" του απαντάω

 Δεν ξανάπεσα πια. Όμως τώρα κατάλαβα αυτό που λέει ο Καζαντζάκης πως θα πέσεις χίλιες φορές και θα σηκωθείς χίλιες μια. Τον παίρνανε συνεχώς στο τηλέφωνο!!!!!

Σηκώνομαι. Το τηλέφωνο ξαναχτυπά. Επίμονα. "Είμαι η κυρία με την ακράτεια. Ξέρετε κανένα γυναικολόγο".

Δεν έπαθα εγκεφαλικό. Ευτυχώς. Αντέχω ακόμα.

Αν πω πως η σημερινή μέρα ήταν μια από τα ίδια τι θα πει κανείς;

Κοιτιέμαι στον καθρέπτη. Δεν έχω  στραβό στόμα. Ούτε σάλια μου τρέχουν ούτε το χέρι μου έχει μαζέψει.

Αύριο έχει ο Θεός

Θα πάρω Salospir. Για καλό και για κακό!!