Η συνδικαλιστική φάκα (μέρος 1ο Το αυτόματο)
...Τον παλιό καλό καιρό, πριν ακόμα ανακαλυφθούν οι υπολογιστές, η ρομποτική έκανε τα πρώτα της βήματα με τα αυτόματα. Αυτά ήταν μηχανές που λειτουργούσαν με ελατήρια και γρανάζια σαν ρολόγια και μπορούσαν πχ να κινήσουν ένα μικρό πιανο ή τα χέρια μιας μαριονέτας. Όμως σε αντίθεση με την αντίληψη που έχουμε σήμερα για τα ρομπότ, τα αυτόματα είχαν μόνο ένα “πρόγραμμα”. Κι όσες φορές κι αν τα κούρδιζες αυτά θα έκαναν ακριβώς την ίδια προβλέψιμη επαναλαμβανόμενη κίνηση. Αυτή είναι λίγο πολύ και η συμπεριφορά των συνδικαλιστικών ενώσεων την τελευταία 30ετία. Λίγο πολύ όλες λειτουργούν με την ίδια αφοπλιστικά επαναλαμβανόμενη προβλεψιμότητα. Κάτι που κάνει το παιχνίδι με τους εχθρούς τους απολαυστικά απλό ακόμα και για τους ουρακοτάγκους της τρικομματικής.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα λίγο με μια σειρά. Σε αντίθεση με την αριστερή φαντασίωση περί εργατιάς και πρωτοπορίας, η ιστορική πορεία του συνδικαλισμού δεν είναι ούτε ιδιαίτερα προοδευτική, ούτε απαραίτητα ιδιαίτερα αριστερή. Οι ενώσεις των εργατών τις περισσότερες φορές είχαν πολύ πιο περιορισμένους στόχους από αυτούς που η κομουνιστική ή μη αριστερά θα ήθελε να τους προσδώσει. Και λίγο λόγο φετιχισμού, λίγο λόγω τύψεων, οι μορφωμένοι αριστεροί της χρυσής 30ετίας μετά τον πόλεμο, δεν μπορούσαν να δουν ότι η πορεία είχε στραβώσει πολύ καιρό πιο πριν. Κι έτσι οι διάφορες εργατικές ενώσεις, στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν είχαν κανένα πρόβλημα να αποδεχθούν τη μετατροπή των μελών τους από προλετάριους σε μικροαστούς, και να κλάσουν τα σοσιαλιστικά κελεύσματα. Δεν υπάρχει πιο απογοητευτική επιβεβαίωση αυτής της κίνησης από τον μάη του 68, τότε που οι φοιτητές ήθελαν την χαοτική επανάσταση, και οι εργάτες τους έκλασαν μεγαλοπρεπώς, προτιμώντας τον παράδεισο των καπιταλιστικών αυξήσεων και της προβλέψιμης σιγουριάς που τους έταξε ο ντεγκολ.
Η ιστορική ειρωνεία του μάη του 68 (και η εκδίκηση των τότε φοιτητών), ήταν πως οι εργάτες διάλεξαν τον “εύκολο” δρόμο, ακριβώς την ίδια στιγμή που αυτός ο δρόμος θα έπαυε να υπάρχει. Μέχρι το 72 η χρυσή 30ετία είχε τελειώσει και ο δρόμος που επέλεξαν οι εργάτες θα οδηγούσε στο μαρασμό τους. Από τότε το συνδικαλιστικό κίνημα στη δύση θα πηγαίνει από ήττα σε ήττα, όχι μόνο λόγω του καπιταλιστικού τέλματος στο οποίο εισήλθαμε ή της παγκοσμιοποίησης, αλλά και λόγω της ανάδειξης μια νέας σκληρά και φετιχιστικά αντισυνδικαλιστικής δεξιάς που είχε στόχο της να καταστρέψει κάθε έννοια συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Μια τέτοια επανάληψη της ιστορίας τηρουμένων των αναλογιών είχαμε και τον δεκέμβρη του 2008 στην ελλάδα. Οι μπόμπιρες και οι μπουμπούδες έσκισαν τις χορδές τους ουρλιάζοντας, την ίδια στιγμή που η ελληνική κοινωνία -πλην εξαιρέσεων ανάμεσα στους μπαχαλοσυριζαίους- τους έκλανε προκειμένου να μη γρατζουνιστεί το αμάξι. Το ίδιο αμάξι που μετά από 3 χρόνια θα πουλούσαν διότι ήταν ακριβό να συντηρεί μια οικογένεια 3 αμάξια με τη βενζίνη στο 1.8ευρώ. Αλλά η κοινωνία μαζικά αποφάσισε να ακολουθήσει τον δρόμο της φούσκας που ήδη φαινόταν ότι βρίσκεται στο τέλος του και θα κατέρρεε εντυπωσικά μέσα στα επόμενα 3 χρόνια. Αν ήμουν μπουμπού θα είχα ένα μεγάλο χαιρέκακο χαμόγελο στο πρόσωπο μου σκατόψυχοι.
Το μένος κατά της εκπαίδευσης.
Η εκπαίδευση είναι μια τεράστια σπατάλη. Αυτή είναι η επιτομή της δεξιάς φαντασίωσης που ονομάζεται ιστορικός φιλελευθερισμός. Κάτι που ακούς συνέχεια από τα στόματα των φιλελεύθερων δεξιών είναι ότι δεν χρειάζεται να σπαταλάμε χρόνο και χρήμα για γνώσεις που η αγορά δεν ζητάει. Φυσικά αυτό εξαιρεί τους ίδιους και τις οικογένειες τους. Κι έτσι, μέσα στα πλαίσια της υποχώρησης του κράτους, η δεξιά προσπαθεί να τελειώνει με το εκπαιδευτικό οικοδόμημα που το εθνικό κράτος έστησε χοντρικά από τα τέλη του 19ου αιώνα. Το επιπλέον τυράκι σε αυτή την προσπάθεια είναι πως οι δάσκαλοι και οι καθηγητές αποτελούν μία από τις πολυπληθέστερες κατηγορίες ΔΥ σε όλη τη δύση. Πώς λειτουργεί λοιπόν αυτό το σχέδιο?...