Αυτή είναι η ζωή που σου έφτιαξαν να ζεις!

Τα χείλη σφραγισμένα. Τα στόματα βουβά. Βλέμμα κενό και ξένο.

Πονάει το μυαλό και χάνονται οι μνήμες των σωμάτων.

Φαλακρό και ψυχρό το τοπίο γύρω. Τι κι αν θές να φωνάξεις;

Τι κι αν θες να παλέψεις με τα χέρια γροθιά; Μόνο κραυγές, κραυγές και τείχη!

Η ματαιότητα ο μόνος σύντροφος στον πόνο.

Χωρίς στόχους και όνειρα, μόνο " ΖΟΜΠΙ " γεννάς!

Ζείς με φαντάσματα κάθε στιγμή.

Η ελπίδα εχθρός ανίκητος!

Που να χτυπήσουν οι γροθιές που κουβαλάς στα χέρια;

Μοναδικά μονοπάτια η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ και ο ΤΡΟΜΟΣ!

Ανηθικότητα, αηδία, εξευτελισμός, ματαιοπονία είναι ο αέρας που σου δίνουν για ανάσα.

Κλειστά βλέφαρα ... όνειρα για αγάπη, δικαιοσύνη, ηθική.

Ανοίγουν ματωμένα τα μάτια...με τη βία. Κρατούν το κεφάλι άρρωστα στημένο στο λαιμό....έτσι για να επιβιώνεις...

Να  πονά το κορμί και η ψυχή για πάντα...για το δικό σου " πάντα".

Να πονάει το μυαλό για να μη φωνάξει δυνατά.

Φόβος ατέλευτος...! Είσαι μόνος...! Είναι ο αέρας λειψός. Παγωμένες οι εικόνες γύρω.

Ο άνεμος φυσά λυσσασμένα!

Φέρνει στα πόδια χαρτιά με λεζάντες ξεθωριασμένες και δυσανάγνωστες.

Τις λεζάντες των δικών σου ονείρων!

Αυτή είναι η ζωή που σου έφτιαξαν να ζεις! Αυτή είναι η ψυχή που σου πήραν!

Παλεύεις! Δεν είσαι ΜΟΝΟΣ...!

Β.Τ.