ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ

Κάτω στο Πειραιά … (στα Καμίνια)

Φτώχεια! Καθόλου Παλικαριά  μα και (πολλή) Γρίνια…

Ήταν κάποτε μια πόλη. Μια πόλη – λιμάνι. Αυτό ήταν ο Πειραιάς... Και μεταξύ άλλων «αξεσουάρ» που έχει κάθε  σοβαρή πόλη ανά το κόσμο που σέβεται τον εαυτό της (δηλαδή το κόσμο της) είχε και το Δημόσιο Νοσοκομείο της. Αυτό ήταν το Τζάνειο Γενικό Νοσοκομείο.

Όχι πια, τίποτα από όλα αυτά!

Ο Πειραιάς δεν είναι πια πόλη και το λιμάνι του σιγά σιγά φεύγει, δεν του ανήκει. Όπως κάθε τι που μπορεί να βγάλει λεφτά, κέρδη, εξουσίες καταβροχθίζεται σε κοινή (τηλε)θέα από ξένους βαρόνους και μανδαρίνους και ντόπιους μαφιόζους ( ή πολιτικούς το ίδιο κάνει)

Πάνω σε ένα λοφίσκο της Φρεαττύδας το μόνο Δημόσιο Νοσοκομείο του Πρώτου λιμανιού (!) της ένδοξης πατρίδας και του Δήμου Πειραιά, βυθίζεται εγκαταλειμμένο βάρβαρα και με τόση προκλητικότητα, από τους ιθύνοντες των χρόνων της κρίσης 2010-14, που η υπόθεση βρωμάει  μεθοδευμένη δολιότητα.

Ότι και να φταίει, δεν έχει πολλή σημασία αν είναι κάποια  (τοπικά?) συμφέροντα που βουλιάζουν το νοσοκομείο η είναι απλά μια ακόμη παράπλευρη απώλεια στη (νικηφόρα μέχρι τούδε) επίθεση των νεοφιλελεύθερων εναντίον σε κάθε περίπτωση δημόσιου αγαθού.

Είναι θλιβερό! Το θέαμα ενός παραπαίοντος θανάσιμα αφαιμαγμένου οργανισμού φέρνει θλίψη και πόνο σε όλους/ες που εισέρχονται με όποια ιδιότητα: υγειονομικού ή ασθενούς ή επισκέπτη. Όσο και αν ήταν στραβό, ανεπαρκές, για ότι διάολο μπορεί να καταλογιστεί στο Τζάνειο Νοσοκομείο και τους ανθρωπους του, είναι (ακόμα ναι !) μέρος της ζωής και του σώματος μιας ολάκερης κοινωνίας. Και πονάει να βλέπεις αυτό το κατάντημα, τη πτώση του.

Αξιότιμοι κύριοι Αξιολογητές των δομών του Ελληνικού Δημοσίου, όταν θα περιδιαβαίνετε τους διαδρόμους του παλιού η του νέου κτιρίου, τη καρδιολογική, τα υπόγεια και τα ανώγεια του Τζανείου μην προβληματιστείτε να αξιολογήσετε ...προς θεού!

Χάρις στην πιο μνημονιακά ικανή και πειθήνια  διοίκηση η επέμβαση εξυγίανσης πέτυχε αλλά ο ασθενής απέθανε!

Εμείς οι εργαζόμενοι και οι χρήστες της (παρ` ολιγον) Δημόσιας και (ουδέποτε) Δωρεάν Υγείας, έκθαμβοι παρακολουθούμε το θέαμα της πυρπόλησης μιας ναυαρχίδας, (άντε φρεγάτας!) του ΕΣΥ, σαν να λαμβάνει χώρα όχι εδώ  αλλά κάπου αλλού, σε άλλη χώρα, ονειρική, εφιαλτική, σε μια οθόνη επικαίρων από άλλη εποχή. Φυσικά διαμαρτυρόμαστε. Και θυμώνουμε. Αλλά μόνο αυτό. Δεν αντιστεκόμαστε με αλληλεγγύη και αγώνα. Αλλά είμαστε άτεγκτοι κριτές όσων τολμούν να δείξουν αυτό το δρόμο.

Και όπως όλοι οι υποταγμένοι στη μοίρα τους, αφού όλα είναι προγραμμένα και μάταιο το ρίσκο της αντίστασης, αρχίζουμε να τρώμε απ` τις σάρκες μας, κατά προτίμηση του πλησίον μας ή αυτού του πιο αδύναμου κρίκου στη μνημονική διατροφική αλυσίδα. Κανίβαλοι!

Οπότε  κ. αξιολογητές τζάμπα ο κόπος και οι εκσυγχρονιστικές σας παρλαπίπες. Από μια ναυαρχίδα, φρεγάτα του ΕΣΥ τι μένει να αξιολογηθεί? Ένα φουσκωτό με εξωλέμβια, ένα Κέντρο Υγείας Αστικού Τύπου ίσως?

Αλήθεια θα μας πει κάποιος αξιολογητής- εκκαθαριστής της Δημόσιας Περιουσίας κάτι τις για τη περιουσία, τα κληροδοτήματα του πάλαι ποτέ Τζανειου νοσοκομείου, όλα αυτά τα χρόνια από την «επανίδρυση του κράτους» μέχρι τις συγκυβερνήσεις των τραπεζιτών?

Μα τι λέμε τώρα! οι αξιολογήσεις είναι για τους θλιβερούς δημοσίους ραγιάδες που τρέμουν για τη μονιμότητα που χάθηκε, για τον πολιτευτή ή το κυβερνητικόσυνδικαλιστή που πρέπει να γλυψ…

… Γρίνια και μιζέρια και φταίνε όλοι και τίποτα δεν γίνεται και πάλι καλά τη σκαπουλάρισα και φέτος και…

…κάπου, σε μια ταινία ένας άνθρωπος για κάποιο χ λόγο βρίσκεται στο κενό, πέφτει από την κορυφή ενός ουρανοξύστη. Καθώς πέφτει μονολογεί στον εαυτό του «μέχρι εδώ, όλα καλά» και πιο κατω «μέχρι εδώ, εν τάξει την έβγαλα» και παρακάτω ξανά «μέχρι εδώ, όλα καλά» και …

Στο τέλος ΜΠΟΥΜ!

Σημασία δεν έχει η πτώση και τα ρέστα. Σημασία έχει μόνο η πρόσκρουση... αλλά είναι πλέον αργά.